"...Μπαίνουμε διστακτικά στο Αϊδίνι. Εντονη η μυρωδιά του καμμένου ξύλου και του καμμένου υφάσματος... Μαζί με μιά αλλη μυρωδιά εντονη, ακαθόριστη αλλά και αποπνικτική... εμετική θα έλεγα!
- "Λοχία πάρε 5 άντρες και καλυψέ μας από κείνο το σπίτι", μου λέει ο Ανθυπασπιστής της διμοιρίας μας
- "Καρράς, Μαυρωτάς εσείς οι δίδυμοι και ο "κόμης" ελάτε μαζί μου" τους λέω κοφτά...και αρχίζω να τρέχω προς ένα σπίτι που φαινόταν στην θέση του, δηλαδή οτι δεν του είχαν βάλει φωτιά ή φουρνέλο....
Μόλις φτάνουμε λέω στους δίδυμους που έρχονταν να πάνε πάνω στο χαγιάτι και να πιάσουν τα παράθυρα και ο "κόμης" που ερχόταν λαχανιασμένος - λόγω των περιττών κιλών του, δείγμα της καλοζωΐας του τον καιρό της ειρήνης - του λέω να μείνει έξω στην μάντρα.
Μπαίνουμε και οι πέντε μέσα... και μας πιάνει μια μπόχα.... Κάτι μεταξύ βυρσοδεψίου και στάβλου.... Ανεβαίνουν οι δίδυμοι τρέχοντας τα σκαλιά για το πάνω πάτωμα... Εμείς πάμε στα τρια σημεία του ορίζοντα με τρόπο τέτοιο ώστε να έχουμε πλάτη στους δικούς μου...και πιάνουμε τα παράθυρα. Ξαφνικά ακούω απο πάνω:
- "Mπα να σου γαμήσω τον Αντίχριστο" ακούω μια φωνή
Ηταν ο Νότης ο ένας δίδυμος, σκληρό παλληκάρι, Πειραιώτης, ψαράς πριν καταταγεί, με δάκτυλα που η αλμύρα παρόλη την μικρή ηλικια του τα είχε κάνει σκληρά και χοντρά σαν λουκάνικα. Το ίδιο και ο αδελφός του ο δίδυμος ο Μίμης. Τους είχα εμπιστοσύνη γιατί είχαν γερά μάτια (ίσως από το πολύ ψάρι που έτρωγαν) και έβλεπαν πολύ μακριά....
- "Γ... το μ.... της μ... σας κ..." ακούω την φωνή του άλλου δίδυμου του Μίμη... και ακούω να περπατούν στην μεση του σπιτιού και όχι προς τα παράθυρα που τους είπα!
- "Τι έγινε ρε μ...." τους φωνάζω...
Καμμιά απάντηση αλλά ακούω τα βήματά τους....
- "Μιλάτε ρε κ...."...ξαναφωνάζω...
Συνεχίζω να ακούω μόνο τα βήματά τους...
Αρχιζω να ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά να δω τι έγινε πάνω...
Φτάνοντας μπαίνω στο μεγάλο δωμάτιο.... Βλέπω μπροστά μου όρθιους και τους δυο δίδυμους Βαμβακάρηδες... Ασάλευτους και χωρίς το κράνος τους... Τους παραμερίζω για να δω...και Θεέ μου.....
Ενα πανηγύρι από μύγες πάνω σε τρία σώματα...
Ο ένας ήταν εύζωνας πεσμένος μπρούμυτα μέσα σε μια λίμνη αίματος...
Πρέπει να ήταν από τους εύζωνες του Σχοινά.... Πλησιαζω....
Τον γυρνάω ανάσκελα και βλέπω κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ...
Γυρνώντας τον ανάμεσα στα πλούσια μουστάκια του ξεπροβάλλει κάτι και πέφτει στο έδαφος....
Τι είναι αυτό το κόκκινο-μαύρο πράγμα που βγηκε απο το στόμα του;;; αναρωτήθηκα.... Και αμέσως μόλις κατάλαβα τι ήταν, παρατηρώντας το καλύτερα νιώθω ένα σιδερένιο στεφάνι, σαν αυτά που έχουν τα βαρέλια, να μου σφίγγει το κεφάλι .... και κάνω εμετό.....
Ήταν τα γεννητικά του όργανα.... Αυτόματα κοιτώ κάτω προς τα αχαμνά του και βλέπω το παντελόνι του εκεί σκισμένο και μια μεγάλη λίμνη αίματος να εχει ξεραθεί και να έχει τραβήξει την βουλιμία για αίμα στα διάφορα έντομα....
- Οχι ρε π.... μου, μονολογώ.... Οχι ρε γ.... την π.... μου, γ.... την φάρα σας κ...οτουρκοι....
Τι θάνατος για ένα παλληκάρι που άφησε το σπιτικό του, την οικογένειά του στην Παλαιά Ελλάδα για να έλθει εδώ, νομίζοντας ότι θα απελευθερώσει τα σκλαβωμένα αδέλφια του, θα ενώσει την Ιωνία με την ήδη απελευθερωμένη Ελλάδα. Αυτό νόμιζε... Οχι το γεγονός ότι ήλθαμε εδώ για να διασφαλίσουμε τα συμφέροντα των Αγγλων στην περιοχή... όπως αποδείχθηκε στην πορεία!
Και ήλθε, προφανώς τον έπιασαν στην απαγκίστρωση του Σχοινά μέσα σε αυτό το σπίτι και τον υπέβαλλαν σε αυτό το μαρτύριο.... Να του κόψουν με μαχαίρι μαλλον τα γεννητικά όργανα και να του τα βάλλουν στο στόμα...
Σίγουρα πέθανε από αιμορραγία... Αρα ήταν ζωντανός όταν του έκαναν αυτό οι βρωμιάρηδες.... οι γ....της π...., οι κ...ότουρκοι...
Αυτόματα ρίχνω το βλέμμα μου πιο δεξιά.... το δεύτερο ασάλευτο κορμί...
Μια γυναίκα... Νέα γυναίκα.... Με τα πόδια ανοιχτά και σηκωμένα τα φουστάνια της μέχρι το στηθος της..... Αίμα πολύ αίμα ανάμεσα στα πόδια της.... Εκείνη ασάλευτη με τα μάτια ανοιχτά να κοιτάει το ταβάνι....
Δεν θέλει φαντασία να καταλάβει κανείς ότι την βίασαν... Και για να έχει αιμορραγία δεν πρέπει να ήταν ενας ή δύο ή τρεις.... Ρε την καημένη.... Τι τρόπος να πεθάνει κανείς.... Και από τα ρούχα της δείχνει να ήταν μια γυναίκα που ταξικά θα την κατέτασσες στις εύπορες. Κρίμα...
Κοιτώντας λίγο πιό περα βλέπω ενα μικρό κοριτσι, θάταν δεν θάταν 13-14 χρονών πάνω στο κρεβάτι με την νυχτικιά του. Είχε δύο μεγάλες στάμπες αίμα στην νυχτικιά της η κοπέλλα στο σημείο του στήθους..... Εχω δει μαχαιρωμένους πάνω στην Σαλονίκη την πατρίδα μου, πίσω απο το τελωνείο μετά απο βραδινούς καυγάδες και καταλαβαίνω τις μαχαιριές σε αρτηρίες και την ακατασχετη αιμορραγία που προκαλούν....
Κατάλαβα.... Της είχαν κόψει τα στηθάκια της.... Θα το είχαν βιάσει κι αυτό.... 13 χρονών παιδί ρε καθάρματα... Τι ικανοποίηση νιώσατε....;;;;
Μα τι κτήνη είναι αυτοί οι Οθωμανοί.... ;;;; σκεφτομαι και νιώθω τα δόντια μου να τρίζουν.....
Λέω στους δίδυμους "παρτε τα πτώματα και βάλτε τα στο διπλανό δωμάτιο και πιάστε τα παράθυρα" και αρχίζω να κατεβαίνω κάτω από τις σκάλες....
Ζαλίζομαι.... Νιώθω τα αυτιά μου να κάνουν "βουπ-βούπ" σαν να δουλεύει χειραντλία νερού μέσα....
Μόλις κατεβαίνω ο Μαυρωτάς με ρωτά:
- "Tι έγινε Λοχία πάνω;;;;¨
- "Τίποτα, κοίτα καλά μπροστά σου" του λέω....
Τότε ακούω την σάλπιγγα "προχωρείτε προχωρείτε" του Λόχου και βλέπω τους άντρες του με εφ' όπλου λόγχη να μπαίνουν προσεκτικά στο Αϊδίνι... Πρωτα σκυφτοί οι άντρες της εμπροστοφυλακής και ακολούθως οι αξιωματικοί με το πιστόλι στο χέρι, να προπορεύονται των οπλιτών, ο καθένας της διμοιρίας του...
Δεν συνάντησαν αντίσταση... Οι Τούρκοι είχαν φύγει στα γύρω βουνά...
Θρασύδειλοι... Καθάρματα....
Αυτήν την εικόνα που είδα πάνω δεν την ξέχασα ποτέ...
Και ιδίως στο Καλέ Γκρότο μετά από περίπου δύο χρόνια. Τότε που συνέλαβα έναν Τούρκο στρατιώτη και ψάχνοντας στα πράγματα του βρήκα μια φωτογραφία του μπροστά από το κομμένο κεφάλι ενός άντρα... Θυμήθηκα αμέσως τον άτυχο εύζωνα του Αϊδινιου...
Έβγαλα αμέσως την ξιφολόγχη και έτσι όπως ήταν γονατιστός του την έμπηξα στον λαιμό .. Ενιωσα απέραντη ηδονή στρίβοντας την ξιφολόγχη στο λαρύγγι του και βλέποντας το αίμα του να ρέει ποτάμι.... Το χέρι μου γεμισε με το αίμα του μέχρι τον αγκώνα. Εγω συνέχιζα να στρίβω με λύσσα την ξιφολόγχη στο λαρύγγι του, βλέποντας τα γουρλωμενα μαύρα ματια του... Χωρίς ενοχές, χωρίς τύψεις, χωρίς αναστολές....
Ο Θεός να με συγχωρέσει είπα από μέσα μου αλλά ένιωσα διπλή ικανοποίηση... Και για μένα και για τον κατακρεουργημένο εύζωνα του Αϊδινίου ! Η εικόνα του, το καθαρό του πρόσωπο με τα μουστάκια, δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου...."
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου